Wios­na mu­suje jak zozole. Kocha, lu­bi,...

 Los człowieka jest jak liści koleje,
co bez po­wodu nic się w nim nie dzieje,
wiosną zielo­ne, pośród śpiewu ptaków nadzieją napawające,
la­tem pełne wi­goru i sił do działania niczym dwa zające,
Je­sienią w różno­bar­wną pa­letę ozdobione,
zaś późną zes­chłe i cho­robą obarczone,
zimą życia z mi­nuty na mi­nutę kończące kres swe­go żywota,
gdzie po je­go na­dejściu nas­ta­je wspom­nień pogoda...

Przyjdź wios­no, przyjdź i pozwól kwitnąć kwiatom. Tym, które w tam­tym ro­ku kwitły przy­nosząc mi ra­dość.

 Wios­na, a z nią - wiosen­ne porządki w ser­cu : wyrzu­canie za­suszo­nych kwiatów bo­les­nych wspom­nień, by łąka no­wej nadziei mogła znów się za­ziele­nić, dając miej­sce kiełkującym marzeniom...

Idzie wios­na więc i czas na porządki. Od­kurzę mo­je ser­ce, wyrzucę niepot­rzeb­ne oso­by, uporządkuję myśli...
I zro­bię miej­sce dla te­go ko­goś, kto znów zro­bi tam bałagan.